این قلب را از عشــقِ تــو سرشــار خواهم کرد

 در راهِ عشقـــت خویــش را ایــثـــار خواهم کرد

یـک بار اگــر حرفـــی سِــوای عشـق گفتم من

 تا زنــده ام ایــن حــرف را انـکــــــار خواهم کرد

تـا لایــقِ دیــــــدارِ رخــســــــارِ تــو گـــردم بــاز

 آیـیـنــــــه ام را پــــاک از زنــگــــــار خواهم کرد

من دیدگانـــت را نگــــه کردم، ولـــی کـــم بود

 گـــر باز فرصــت شد نگه بسیـــــار خواهم کرد

حتی اگر صـــد ســـال باشــــد عمرِ من، آن را

 تعویــض با یـک لحظــه از دیــــــدار خواهم کرد

گفتم به دنیا::«عاشقش هستم»؛ جوابـم داد:

 «از خوابِ شیرین من تو را بیدار خواهـــم کرد»

دنیا اگر بر عشقِ من شوریده، باکـــی نیسـت

 من یـــک تنـــه با لشگـــرش پیکـار خواهم کرد

گفتنــد و گفتــی اختیارست این جـهــــان، اما

 چون عشق آمد، حملِ بر اجبــــــار خواهم کرد

هر چند «دلتــــنــگِ تــواَم» را گفتـه ام صد بار

 من باز هـــم این جملـــــه را تکـرار خواهم کرد

امــــا اگـــــر بـــا دیدنـــــــم آزار مـــی بینــــی

 دل را به «بی تو سوخـتـــن» وادار خواهم کرد

ناچیــز بود از دیدنــت سهمـم ، ملالی نیست

 من قلـب را دلخوش به این مقـدار خواهم کرد

مثــلِ اسیــری مانــده در سلـــولِ تنهــــایــی

 مــن دردِ دل با سقـــف و با دیـوار خواهم کرد

گر حالِ من اینگونه خواهی مـی پذیرم ، لیک

 نفریــن بر ایــن تقدیـــرِ لاکــردار خواهم کرد...

مرتضی عزیزی

نوبهـــــار آمــــــده یـــــارا زِ حجابــــت به در آ

 به بــهـــــاران نبـُـــــوَد روی تو در پــــــرده روا

بلبلان مست و غزلخـوان زِ هم آغوشیِ گــل

 من چــــرا باشـــم از آغــوشِ لطیــفِ تو جدا؟

به درختان بنگر وَه چه به سامـــــان شــده اند

 وقت آن گشته که سامان دهی ام محض خدا

فصلِ نیسان به زمیـــن روحِ دگربـــاره دمیــــد

 به مسیـحــای لـبــت جـــانِ دگــر بخـش مرا 

نیک بنگر که چسان غنچه ی گلها بشکفـت 

 ماهـرو، غنچــه ی نازِ لــبِ تـــو بستـه چرا؟

محشــری کــرد به پا فصــل بهــاران ، وز تو

 رستخیزی ست که اندر دل من گشته به پا

گر مرا باز جفــا پیشــه کنی حـرفی نیست

 که بجـز صـبــر ندارنـد رَهــــی اهــــل وفــــا

در کوی دلت کلبه ای از بهر دلم ساز

 تا راه به ســـوی دل تو باز شــــود باز

آمد به لبم جان و نگاهی ننمودی

 تا محو وجود تو شوم، برکشم آواز

من باده مستی ز کفِ غیر نگیــرم

 جام می من روی تو و آن دو لب ناز

نادیدن تو بر نظـرم ســخت گران ســت

 ماندم به که افشا کنم این درد دل و راز

بر چشم ترم اشک ز هجران تو خون شد

 جز آه نبوده ســت مرا همــدم و دمســاز

افسوس بر این سوخته هیچت نظری نیست

 باز آ که دلــم را ز رُخـــت کوک شــــود ســـاز

گفتم که گرم بال دهی سوی تو آیم

 شوقم به تو بسیار، ولی کو پر پرواز؟

مرتضی عزیزی

گفتم عــلاقـــه... گفتــــا ابراز می توان کرد

گفتم که عشق... گفتـــا آغاز می توان کرد

گفتم کـــه رازِ دل را تــا کــــــی نهان کنم من؟

گفتا کــه محرمــــی را همـــراز می توان کرد

گفتم که غصــه دارد این دل علاجِ آن چیست؟

گفتا کــه با خـدایـــــش دمســـاز می توان کرد

گفتم تمــامِ درهــــا بســتــه شــده بــه رویــم

گفتا که با کــلــیـــدی در بــاز مــــی توان کرد

گفتم که می هراسم... گفتا کـه دل قوی دار

 پـروا "  اگر نباشد، " پرواز " می توان کرد "

گفتم شکســته بالـــم... پروازِ من محال ست

گفتا اگـــر بخواهــــی، اعجــــاز می توان کرد

گفتم که دوســــت دارم هم صحبـتِ تو باشـــم

گفتا که وقت تنگ سـت؛ ایجــاز می توان کرد

گفتم مــــرو... به نازت کمتـــــــر مرا برنجان

گفتا تو را نیازست؛ پس نــــاز می توان کرد

گــــــر روزگـــــــــار با دلِ مــــن یـاوری کند

شایــد دوباره مهــــرِ تو جادوگــــــــری کند

آن دست ها کجاست که دستم بگیــرد و

آن چشم ها کجاست که افسونگری کند؟

در کارزارِ قلـــــبِ مــن و جعـــــدِ زلــــفِ تو

گـــویا که عشـــــــــق آمـــده تا داوری کند

بر قلبِ زخم خـــورده ی من شــرم باد اگر

در حکـــمِ عشــقِ پاکِ تو خیره سری کند

هیهــات اگــر لبـــــی به لبِ دیگــران نهم

یا دل بجـــــز رُخــــــت هــوسِ دیگری کند

بایــد کــــــه ابتــدا بکُشـــــد دیــوِ نفس را

آن کـس که قصــــد دیــــدن روی پری کند

از خود رهیده ام که به عشقت رسانی ام

ایمــــان فروختــــم که دلـــم کافــری کنــد

در کوی دوست شهره ی کفر ار شود کسی

بهتــر از آنکـــــه دعـــویِ پیغـــمبــــری کند

ای کاش که این سوخته دل حوصلـه می کرد

از سوزِ جدایــیِ تـــو کمتـــر گـلــــه می کرد

رفتی و فروریخـــــتـم؛ ای کــاش کسی بود

امدادرسانـــی پس از ایــن زلــزلــه می کرد

یاد آر دو چشمـی که چو گیسوی تو می دید

سلسال روان از خَــمِ آن سلســلــه می کرد

افسوس ندانست دلــت: زخـــــــم... دلم را

شمشیر نمی کرد که این فاصـــله می کرد

کشتیِ نگاهت همه جا رفــت ؛ چه می شد

گاهی سفری هم سوی این اسکله می کرد؟

بیهــوده چه نالــیـــــم ؟ که دل بایـــد از آغاز

فکرِ گـــــذر از سختــــی این مرحله می کرد

...

هـــرگز او را بــاز نتــــوان دیـــد، شاید حکمتی ست

 مــحـــو شــد آن مایه ى امیــد، شاید حکمتی ست

ابــتــــدا و انتهــــایــش مــیــــوه ی ممنـــوعــــه بود

 باید ایـــن تقـــدیر را فهــمیـــد، شایـد حکمتی ست

زیــنــتِ بســتــــــانِ دل بود آن گــــلِ زیبــــا، دریـــغ

 دیگــری یکــــبــاره او را چیــــد، شاید حکمتی ست

ســــاز ناکــوک دلــــــم موسیقــی غـــــم را نواخت

 او غــمِ این ســاز را نشـنیــــد، شاید حکمتی ست

ساغـــرم پر گشـــت از صهـــبـــای او، امـــا رقیـــب

 جـــام را تا آخـــرش نوشــیـــد، شاید حکمتی ست

امتـــــدادِ عشــق بیهـــوده ســت، عقلــم بی امان

 می کنــد قلــبِ مرا تهــدید، شایــــد حکمتی ست

از یقین چون در هــراس اســت این دلِ بیچـــاره ام

 گشته او بازیچــــه ی تردیــد، شایــد حکمتی ست

تا کجـــا باید به «حکمـت» قلب را دلــخــوش نمـود؟

 روی سر این شیـره را مالید: شاید حکمتی ست؟

خسته شد روحم از این سیلابِ حکمتهــا، خــــــدا

 کاش می شد تا ابد خوابید، شاید حکمتی ست...